Gerçek Edebiyat

Eminim dünyadaki ilk yıllarını özlüyordur diye düşünürüm önünden her geçişimde. Çünkü o vakitler denize daha yakından bakardı İtalyan tarzı bu dört katlı apartman. O vakitler denizin kumu, kumda oynayan çocukları vardı. Önünden de bunca araba, motor ve ağzı bozuk bunca insan gürültüsü geçmezdi bu sevimli apartmanın. Çevredeki ağaçların sayısı araçların sayısından fazlaydı tabii ki. Yağmurlar daha çok uğrardı bu kıyılara. Kokusunu unuttuğumuz toprak kim bilir ne güçlü kokardı yağmurlar sonrası. 

Küçükken, ikinci sınıftayken sıkça gelirdim bu yapıya. Arkadaşım Cem üçüncü katın oğluydu. Babaannesi, "Eskiden elimizi uzatsak suya dokunacağımızı sanırdık," derdi sık sık. Her odası işlemeli, oymalı ahşaplarla, kitaplarla, gölgelerle dolu bu evin her köşesi büyülü gelirdi bana, hele de güneş batarken... 

Nedenini bilmiyorum, seri hâldeki o ciltli kitaplardan birini giderayak kazağımın içine sokmuştum o gün. Mavi, küçük ama kalınca bir kitaptı. Üzerinde Pollyanna yazıyordu. Cem'in annesi kapıdan çıkarken beni mutfağa çağırdı. "Karnındakini masaya koy, öyle çık." dedi. Sesi nasıl olmuştu da bu derece soğumuştu birden? Çok yanlış bir iş yapmıştım herhalde. Kulaklarım uğuldaya uğuldaya varmıştım Cemlerin iki sokak arkasında kirada oturduğumuz, bugün yerinde zevksiz bir apartmanın dikili olduğu bahçeli, tek katlı evimize. 

Otuz yıl geçti aradan. Apartman seksenini ben kırkını devirdim ama yine de anımsadıkça kızarır, kafamı sağa sola çeviririm gitsin diye o an gözümün önünden. 

Yarın ki gün Cem'in yüzüne bakamamıştım. Bu, günler sürdü. Cem bir gün, “Sen benimle arkadaşlık etmek istemiyorsun artık,” deyip koştu, kaçtı. O an anladım, annesinin hırsızlığımı Cem'e anlatmadığını. Yakınlaşmaya çalışsam da bir daha yüz vermedi Cem bana. Sonradan bir merhabaya, zorunlu bir baş selamına düştü arkadaşlığımız. 

Bir gün yolunu değiştirdi beni görünce. Büyümüştük biraz.