Sızlanış / Fadıl Oktay
kimse yok girdiğimiz kapıları arkamızdan kapatacak çünkü bizim hiç kimsemiz yok işte yalnızlık, işte akşam işte bulutlar ve işte usul usul gökten yağan dilsiz kar biz böyle hep beraber yağarak birbirimizin hatalarını örtüyoruz sürekli etrafımızda dolanıp bir türlü ol-a-mayan ama yoran aşklar ile işte geldik, işte durduk, işte kalbimizin kapısındayız ama ne dışarıdan gelip bir çalan var kapımızı ne de bize içeriden kalbini açan birisi yalnızlık yakamıza iliştirilmiş hiç solmayacak bir diri ve genç karanfil kalbimiz bir kırık plak sanki her gece aynı yerden kendine dönen kimse kimseye kendini doğru anlat-a-maz ben nedense en çok gece yarıları kendimden bıkıyorum bu ne kadar faydasız bu ne kadar korkunç uzanıp bana açık kalmış son kapıları da tek tek büyük bir hırsla yüzüme kapatıyorum Fadıl Oktay ("Kendine Sesleniş, s. 10. Mühür kitaplığı, İst. 2015.) Gerçekedebiyat.com
YORUMLAR