Gerçek Edebiyat

Hemen söyleyelim: Filmde derin felsefi etki bırakan metafizik/gizem duygusu kaybolmuş. Eh araya 18 yıl girdi.

Makyajla da olsa ‘Neo’ ve ‘Trinity’ yaşlılıklarını gizleyememişler. Geriye izleyicinin hele zıldırzıp geçen altyazıyla anlamaya çalıştığı derin mi derin bitmez tükenmez diyaloglar kalıyor. Bir de Cüneyt Arkın’ın vur kırıyla Süpermen karışımı aksiyon sahneleri. Artık Neo, kurşunları değil, bu kez helikopterlerden atılan 20 mm top mermilerini hatta güdümlü füzeleri filan avuçlarıyla durduruyor; artık komik görünüyor.

Bir de binadan binaya atlama sahneleri terfi etmiş; Neo artık Süpermen gibi uçuyor. Yalnız o değil: Neo’nun özelliklerine Trinitiy de kavuşuyor; birlikte kumrular gibi gökyüzüne yükselip uçak gibi iniyorlar; bir pelerinleri eksik.

Aslında filmi zayıflatan, Lana Wachowski’nin filmin güçlü olmasını dilediği konudan geliyor: Aşk. Böylece Matrix Hollywood’un dışında (aykırı demeyelim hadi) değil tipik bir Hollywood kültürü devamcısı olduğuna yelken indiriyor. Kullanılmış eski bir konu pek de izleyiciyi ırgalamaz yani...

Aşk filmi isterse başka filme gider insan değil mi: Matrix’e kimse aşk filmi göreyim diye gitmez doğal olarak; eşyanın tabiatına aykırı!

Resurrections filan ama bu diriliş sandığınız toplumsal diriliş filan değil, resmen ölmüş Trinity ve Neo'nun canlanması, dirilmesi!..

Aşk filmi ama yaşlanmış ve sakalları çıkmış koyun gözlü bir Trinitiy’den, göz kapakları balon yapmış Nero’dan aşk kahramanı yaratmak -Trinitiy motosiklete yeniden bindirilse de-, “cafe”de sevgilisiyle buluştursa da pek yerine oturmuyor, izleyiciyi etkilemiyor.

Beni etkilemedi, üç saat geçmesine dayanabildim ama o kadar; geriye saman yığını kaldı. Zion zaten imha olmuş: makineler enerji kıtlığından birbirine düşmüş, birbiriyle savaşırken Zion’u yok etmişler. İnsanlığı kurtarmak isteyen Neo’dan geriye Trinitiy gibi bir sevgiliyi kurtarma derdine düşmüş, eski yaşlı 12 Eylül devrimcilerini andıran durumlar kalmış. (“Dayanabildim” derken Matrix’in alıştığımız havasına ha girdik ha bir sonraki sahnede gjreceğiz diye beklerken... Yani.)

Filmin birinci yarısının tümü (tam 1.5 saat), anlamak için akademisyenden öte olunmak gereken ve inanın nasıl daha iyi cümle yumurtlarım diye yazılmış gereksiz gevezeliklerle dolu.

Doğrudur, devam filmleri, yeniden başlatmalar ya da yeniden çevrimler “karikatürize durumlar yaratıyor, anlatacak yeni bir şeyin olmaması ya da kopya film hatasına düşmek” gibi handikapları mevcut.

Ve bu handikapa düşüyor!

MATRİX RESURRECTİONS’UN ÖZETİ

Matrix Resurrections’la çifte gerçeklik dünyasına geri dönülüyor. Bay Anderson yeniden beyaz tavşanı izlemeyi seçmek zorunda kalır. Çünkü Anderson gerçekliğinin fiziksel mi yoksa zihinsel bir kurgu mu olduğunu anlayıp, kendisini gerçekten tanımak istemektedir. Thomas’ın (Neo’nun) bildiği tek bir şey vardır; o da bir ilüzyon dahi olsa Matrix'e girmenin ve çıkmanın tek yolunun seçimden ibaret oluşudur. Neo bu kez Trinity’e olan aşkının peşine düşüyor. Onu Matrix’ten çıkarmanın anlatıldığı bir film aslında. Trinity de üç saat Matrix’i dolduracak bir güzellik, ağırlık ve duygusal çekiciliğe (hele seksualiteden söz etmiyorum bile) sahip değil.

Yani bileti alıp koltuğa oturduğunuzda resmen tuzağa düşmüş oluyorsunuz; eh Matrix’i yarıda bırakıp çıkmak da biraz ayıp tabi.

MATRİX RESURRECTİONS’UN KÜNYESİ

Bu kez yönetmen koltuğunda Lana Wachowski’nin tek başına oturduğu filmde, Keanu Reeves ve Carrie-Anne Moss yine başrolleri paylaşırken, onlara bu kez Jonathan Groff, Yahya Abdul-Mateen II, Jessica Henwick, Neil Patrick Harris ve Priyanka Chopra Jonas gibi oyuncular eşlik ediyor. Senaryoda ise Lana Wachowski’yle birlikte Cloud Atlas ve Sense8 gibi yapımlardan tanıdığımız David Mitchell ve Aleksandar Hemon’ın imzası var.

Son söz: Eğer Yahudiysen sanatta edebiyatta iyiysen de kötüysen de önün açık; hele son yılların modası, bestseller psişik komplo kitapları yazmada seni şişiriyorlar kardeş!

Ahmet Yıldız
Gerçekedebiyat.com