Çok şey var anımsanacak,
Biriktire biriktire taşıdığımız
Issız bir yolda yürürken,
Eski resimlere bakarken yeniden
Birdenbire gözgöze geliriz
Kapkara gözleriyle çocukların
Ki, şimdi evlerinde yoklar.
Sıradan günler dağınık, tedirgin
Aşka ve küfre bulamış hayatımızı.
Çevremizde ses geçirmez duvarlar,
Çıldırtan sorularımız bir de.
Kim yansıtabilir, hangimiz,
Niçin dışarıdan kilitlenir bazı kapılar?
Ah kendimizi avutan duyarlığımız,
Adını koymak gerek,
Kim için, neden acı?
Kabardığı doğrudur yüreklerimizin
Ama bence işin en zor yeri,
Sevgide öncelik kapıcımızın
Çocuğuna mı, kendisine mi?
Ayrı tadlar alıyoruz,
Ya da yorumsuzdur şiir.
Herkes kendine göre duyar,
Kendini yaşar belki, bilemem,
Yalnız bir şey var apaçık ortada:
Sağarım sağarım da
Gün durur bulut ağlar.
Nebahat Ççetin Altıok
(Türkiye Yazıları, Sayı: 73-74, Nisan-Mayıs 1983, s.16)
Gerçekedebiyat.com
