
Sabahın alacası
Suyu usulca örtüyor
Çekiliyor, dağların tülü
Birden bire penceremden
O günün kızılını karıyor
Acelesi olmayan bir el
Üstünde geniş camdan astarının.
Artık son rüyasında kuşlar
Sevgililer, uyanıp ilk yatışlarından
Ala çakır bir daha sevişiyorlar.
Ve yağmur, yağar gibi değil de
Sızar gibi ona susamış ruhlarımıza
Dökülüyor kıldan ince ışınlarla delik deşik bir tablo olan gökyüzünden.
Ferruh Tunç
Gerçekedebiyat.com