Bahar Evinde Kış Uykusu / Nevin Koçoğlu
I
Ey sen,
hakikâtsizlik hırkası giyinen,
sağ elimin ölüler diyarındaki oğlu...
Ben yüzü yere bakan çan çiçeklerinin örselediği değil miydim,
kimdim?
II
Her şeyim var biliyorum,
gecem, kafesim ve yapraklarını sıyıran kalbim...
Suyunu unutmuş gölü ağzında taşıyan güvercin
sen miydin gecemin zehrine şifa,
incitilmiş eski yaramda...
III
Aşılmaz çitlere çarpan
yaprak değil, benim. Bilmiyorsun-
bahar evinde kış uykusuyum, üstü ölümle örtülü...
Şimdi usulca öp yaprağı, toprağı ve soğuk kalbimi
Tanrı duymasın...
Nevin Koçoğlu
Gerçekedebiyat.com
Yazar Hakkında
YORUMLAR