Gerçek Edebiyat

 
 Soldum ilk maviyi yitirdiğinde, soldum gül gibi.  Sanki ekmek, gaz, tuz bitti gibi içim de bitti,  Sen de gelme öyleyse çabucak unut beni. 
Ellerim çok üşüdü, sensiz, yüreğimse buz gibi,  Dağlar denizlerine kavuşmuyor yıllardır,  Daldığım bu derinlikte aradığım sevgiydi. 
Artık tüm sahillerde yalnız beklesem olur,  Ufuk sonsuzluğunda kaybolan gemileri.  Beklesem ölümü de ölen soy filler gibi. 
Kalbim fil mezarlığıdır sanacaksın şimdi de,  Oysa bin bir duygumu aynı yürek taşıyor,  Yüküm ağır değil bana yorulsam da uzak dur. 
Çıkmaz sokakta değilim, sesim uçurumlarda,  Sensizliğe yol alırken yankım dinliyor beni.  Unut dedim ya unut, içimdeki sen bitti. 
Ünsal Çankaya Gercekedebiyat.com