Gerçek Edebiyat

ilezozeilekargaileyar / Şenol Gürel

                                      *bibim zoze’ye

yeri geldi de öldüm

iki adım ötede öldüm

yollar alanlar istasyon insansız olacaktı

öyle düşünmüştüm

trenli bir türkü var siz bilirsiniz

ben hep unuturum

son bir kez söyleyecekken

             yine mırıldanamayacaktım

bir tren gelecekti

gecenin karnına tanısız bir ağrı bırakarak

vali

yardımcıları başkan

yardımcıları

hırsızlar onların paydaşı eli uzun kollukların

kısaca ekmeği pek olanların uykusu ağırlaşacaktı

derken

en uygun yerinde

karanlığın anısızlığına kapılmış tren

uzunlamasına biçecekti ortadan

böyle düşünmüştüm

tren duracaktı kimse inmeyecekti

binmeye kimsenin yüreği yetmeyecekti

pencerelerin kurt görmüş çocuklar gibi dili tutulacaktı

traverslerin çakılların

bir de kuytucu fahişelerin

siz söyleyin

sizin de anneniz ölünce

babanız kemikli bol bir kadına kaçsaydı

en yılan

en çatal dilli arkadaşı sizi geceli gündüzlü ağulasaydı

yeri geldi de öldüm

iki adım ötede

bırakıldığım gibi

yüzü üstü öldüm

             tren rengi bir gece 00.27’de

sokulduğum yerden başlayarak üstelik

Şenol Gürel

             *topuklarına inen beliklerini çözüp, atlamış ulu bir kayadan

                amansız bir yara. “karga uçar da ben niye uçmayayım” diyesiymiş

               kemre yürekli köylülere göre.