Gerçek Edebiyat

Ah şu deli gönül yine üşüyor,
Ay ışığı, gece, yorgunluk diyor.
Güneyin bademi çıtırdamışken,
Kuzeye çiçeği yeni düşüyor.

Nağmelerden sese, sesten nefese,
Beklediği değse altın kafese,
Değil kapanmayı ölmeyi bile,
İsteyince bülbül, gülü açıyor.

Değmiyorsa kar yağıyor ömrüne,
Vurgun yemiş bahar dalı oluyor.
Gülü dökülüyor, dalı kuruyor,
Dikeni batmadan candan geçiyor.

Toprağın bağrına yağmur inince,
Doğa uyanıyor, yeşilleniyor.
Aykız'ım ömrünü güle sayarken,
Gülün dikenleri törpüleşiyor.

Kimi gül seviyor kimi de bülbül,
Gülde diken huydur, üzülme diyor,
Çünkü gül olmazsa bülbül ötmüyor.
Gül ki incinme Aykız'ım!
Gül ki üzülme!

Ünsal Çankaya
Gerçekedebiyat.com