Gerçek Edebiyat

HALAM 

Veda eder gibi miydin sen,  
Yeniden gel der gibi mi, 
Hiç gitmeyin mi, 
Hiç gitmeyin? 

Gidilemezdi söylediğinde, 
Bakışlar bundan güzelleşirdi, 
Bundan büyürdü sevinçler, 
Yüreğimizde. 

Sen direncinle, 
Sevginle tutunurdun, 
Sevdiklerine. 

Ölüm! 
Ömrümüzün büyük kışı, 
Üşüttü içimizi, 
Direncini yitirdiğinde. 

Yokluklardan varlığa, 
Varlıklardan yokluğa, 
Bu nasıl bir çağrıysa, 
Karşı durmuyor kimse. 

Ah sen! Türkmenlerin güzeli! 
Demek sen de bulut oldun, 
Sen de çıktın göklere. 

Yağ öyleyse, yağ! 
Rahmet dediğin böyl’olur diye! 

Gebze, 22.2.2013, Cuma 

HALAM BULUT OLMUŞ ESKİŞEHİR'E 
(Halam Ayşe Dudu Bulut anısına) 

Gittim, baktım, 
Bulut olmuştu halam. 
Nasıl da gölgeliydi kent, nasıl da gri. 
Ki gri bir tür hüzün rengidir, bir tür bun rengi. 
İçimizi doldurunca bun, ağladık sarılarak birbirimize. 
Ağladık, 
Boşalttık içimizi, 
Yağmur damlalarına yükleyerek kederimizi. 

Birlik olduk, 
Bir olduk, püfledik havaya, 
Bir güneş açtı... 
Isındı toprak. 
Sıcacıktı halam toprağa sarıldığında. 
Sıcacıktı torunların gözlerindeki umut. 
Oğulları, kızları sıcacıktı. 
Doğa onlara yaşamı ve ölümü en doğal haliyle anımsatırken. 

İçimiz ısındı bu doğallıktan, bu güzellikten. 
İçimiz bütünlendi onlara sarıldığımızda. 
Sonra ayrılık geldi... 
Vakitlerden en sevilmeyen saattir kendileri. 
Hüzün basar yüreği, 
Hüzün bir bulut olur yükselir göğe, 
Yine yükseldi. 
Bunaldık birdenbire, 
Bunlandık yine, 
Taştık, 
Yer, gök taştı bizimle. 
Önce siyim siyim ağladı bize eşliğinde, 
Sonra gürül gürül çağladı, 
Gök boşalttı bununu Porsuk nehrine, 
Durduk. 

Biz ne kadar çoktuk bir araya geldiğimizde, 
Gönendik. 
Huzur doldu yüreğimize. 
Gönendik, 
Sevinçler kadar kederleri de paylaşmayı bilen ailemizle. 

Bin selam yolladık ölenlerimize, 
Bin selam yolladık dünlerimize. 
Işıl ışıl ışıldadık. 

Dünü güne getiren bağlarımızla, 
Günü yarına taşıyacak olan canlarımıza. 
Oğullarımız, kızlarımız gönendi bu birliktelikle. 
Dedik ki hepimiz, 
Acıları yenen bu bir olmaktır işte sevinçte ve kederde. 

Şimdi... 
Yağmur yüklü bulutları her gördüğümüzde, 
İçimize bir sevinç dolacak beklenmedik biçimde... 
Yağ diyeceğiz… Yağ... Bizi bir araya getiren o rahmetinle. 

Ünsal Çankaya 

Gercekedebiyat.com