Gerçek Edebiyat

Düzyazılarını beğendiğimiz şair Haydar Ergülen'in "son" denemelerini topladığı Şiir Gibi Yalnız adlı kitabını tam da alıp okuyup hakkında yazmayı düşünüyorduk ki Cumhuriyet Kitap'da (8 Kasım 2012) Berna Olgaç'la yapılmış (söyleşi!) konuşmasını okuduk. 

Ergülen, kitap eklerinin artık kanıksadığımız "Her zaman olduğu gibi ince bir işçilikle insanı, dünyayı ve yaşamı anlatıyor" beylik sözcükleriyle (sanki şairin/sanatçının yaptıkları başka bir şeyi ilgilendirirmiş gibi) "söyleşi" "gerçekleştirdik" diye sunulan (Bu "gerçekleştirmek" fiili cahiliye ağızlarında, hele tv haber merkezlerinde pek revaçta son yıllarda) konuşmasında, tam da "Haydar Ergülen kültürü" diyebileceğimiz laflar söylüyor.

Örneğin "şair/medya ilişkisi" sorusuna, "Eh öyleyse kendimi de katarak o tespitimi yineleyebilirim: 'Herkes görünmek istiyor, şairler görünmek istemiyorlarmış gibi yaparak herkesten çok görünmek istiyor, çünkü onları kimsenin göreceği yok." diyor.

Tuhaf bir konuşma biçimi var Ergülen'in. "Pes artık! Bu çocukluklarına bunca katlandık Haydar!" diyesi geliyor insanın. Ama biz şimdilik kafası karışık bir insan sanırım kafası karışık birisi gibi konuşur demekle yetinelim. (Hay Allah, bizi de kendisine benzetti!) 

Bir örnek verelim: Şiire/şaire ciddi bakmasını bilen her okumuş fani, konuyla ilgili soruya, günümüz "medya"sının nasıl bir kanalizasyon olduğunu ya da "medya"nın kavram olarak bile şairi ürküten bir çirkinlik olduğunu, yazılı ve görsel basın ülkemizde "medya" olalı şiirin şiir özelliğini yutan karanlık bir odak olduğunu vs. vs. hemen sıralayabilir.

Ama Haydar Ergülen "kültürü"nde sorunların temelini görebilen böyle bir bakışa sahip sözleri asla duyamazsınız ve hiç bir zaman duyamayacağız. 

HAYDAR ERGÜLEN ve AŞK

Ergülen'le "söyleşi"lir de "aşk" konuşulmadan geçilir mi?

Berna Olgaç'ın sorusundan anladığımız kadarıyla, "Ayrılığı en başından kabul etmektir aşk" diye liseli kızların defterini süsleyecek bir laf etmiş ki tam "Madem öyle hala niçin evlisin a Haydar?" diyecektim, yarım kaldı, çünkü işte söz ettiğimiz biçimde "öyle demediydim de, öyle değil böyledir de" gibi bir yanıtla karşılaştım, ki yine pes!

Ergülen'in konuşmasında şiir ve şiir anlayışı üzerine  "Yazmış bulundum...", "...onu bir derginin soruşturması için yazmıştım. Biraz abartmış mıyım ne?" gibi  sözlerin arasında, eşcinsel olduğunu annesine ilk açıklayan oğlan çocuk gibi, "Aslında kendimi hiçbir zaman şair gibi hissetmiyorum, galiba en doğrusu böyle söylemek. Eskiden kendime ara sıra 'şair' dediğim olmuştur, ama uzun zamandır 'şiir yazarı' olduğumu düşünüyorum, buna inanıyorum." diye laflar etmiş ki artık dayanamadık.

Bir karar ver Haydar Ergülen! Başta kendin herkes rahatlasın! (Büyük olasılıkla başka yerlerde "Ben şair doğdum şair öleceğim" filan da demişsindir zaar.)

Konuşmasının başında her telden çalmayı, diyalektik gelişme olarak adlandırıyor;  "eklektizm"ini "diyalektikl"e temize çıkarmaya çalışıyor. ("Galiba benim biraz da eklektik bir düşünce yapım var...")

Demek ki Haydar Ergülen'de zıtların birliğinin yarattığı gelişme asla olmayacak, çünkü Ergülen'de "zıt" olan bir şey yok!  

Yumurta mı tavuktan çıkar tavuk mu yumurtadan işleriyle uğraşan Haydar Ergülen dili, oldukça gerici, yani Türk şiirinin önünde engel bir dil olmaya başladı.

Türkçeyi en iyi kullanan bir kişinin bu yeteneğini boşa harcamasına birileri dur demeli. 

Haydar Ergülen'in daha baştaki açmazı "ben... ben" diyerek konuşması, her şeyi "ben"den yola çıkarak açıklamaya çalışması.

Olabilir, ancak Haydar Ergülen "ben"inin arkasında bunca ağır ve ciddi alanı dolduracak bir ağırlık, bir aura ne yazık ki yok;  trajedinin de kaynağı bu!

EDEBİYAT CİDDİ İŞTİR

Edebiyat ciddi bir iştir. Dünya şiir tarihinde şair, insanlığın nereden gelip nereye gittiği serüveninde hangi tarihsel durakta neyle iştigal ettiğinin ve kim olduğunun hep bilincinde olmuştur. 

Ta ki şiir gelip Haydar Ergülen'in önünde durana dek!
 

Ahmet Yıldız
Gerçekedebiyat.com