Zil zurna sarhoşum. Dimdik ayakta duruyorum, yalpalamaksızın yürüyebiliyorum. Ama sarhoşum. Yolumu doğru bulabiliyor, gördüklerimi net seçebiliyorum. Dilim dolaşmadan konuşabiliyorum. Sarhoşum. Tipiyle sokaklarda savrulurum. Nar gibi güneşin ateşiyle coşuyorum. Sarhoşluğumla meydan okurum bu öfkeli zorbalığa. Bardaktan boşanırcasına yağan yağmurun damlasıyımdır, toprağa karışmakta sabırsız. Ayıplasınlar. Umursamam. Sarhoşum. Dünya, bir çocuk oyuncağı kadar küçüldü. Parmağımın bir küçük kıpırdanışında aşarım bir kıtadan öbürüne. Ayakta durmuş, ellerim ceplerimde gülümseyerek sarhoş sarhoş bakarım sana. Kurulu bir oyuncak kenttir seyrettiğim, içinde varız. Hakimdir gücüm de, büyüklenmem de sarhoşluğumun hüneriyle. Bir ben bilirim, varlığının esrikliğini.
Tutkunluktur katık ettiğim meze. İlk yudumda tutulduğum bir dalganın yüreği hop ettiren uçarılığına. Sonrası sarhoşluk. Tebeşir tozu, kara tahta, boyalı camlarda açılan tırnak kazıntısı özgürlük. Dışarda yağmur. Göçmen kuşlara inat durur cesur güvercinler. Saçak altından gözetlerler sıranın bana geldiğini. “Bak, dediler. Ötende duruyor. Saçları su gibi akacak parmaklarının arasından.” Kendi parmaklarımmış gibi dolaştı saçlarında parmakları. Başını çevirip kuşlardan yana baktı. Yüzüne dalga dalga tebessüm yayıldı. Sarhoşladım. Kenetleyip gagalarını, uzun uzun öpüşen kuşlarla soluksuz içtim koca bir yudumu. “Haklıymışsınız,” dedim.
Ağırbaşlı bekleyişleriyle güldüler. “Başın dumanlandı. İlki böyledir işte. Sevdadır bunun adı. Var git, yaşa.” İlk kez tökezledi adımlarım sarhoşluktan. Bir kaynaşma başladı duvarların arasında. Tahta sıraların çekilip itilmesi, dört duvar arasında kısılıp kalmışların kurtulma telaşı şaşırtmadı. Saçların ardından yürüdüm. Yanına vardım. Söz edecek dermanım kalmadı. Baktı yüzüme. İçimi ısıtan bir sağanak boşandı. Bir garip oldum, seğiren alt dudağına baktıkça.
Anladım. O da sarhoştu. Saçak altından değil, yüreğimin ortasından koca bir yenidünyaya kanat çırptı güvercinler.
Osman Gür
Gerçekedebiyat.com
