Gerçek Edebiyat

Kimi zaman azımızı çok sayarlar, pek gönenir gönlümüz. 
Dilşen, bir şe'n, gülşen olur gülistan ve bağımız. 

Kimi gönül kördür gözden, gonca sürse her dalına dirimiz 
Onu değil bağban ister yaprağımız, dalımız! 
O nobrandır, evvel eski, değer bilmez yediveren gül olsak, 
Kırılır dalımız, solar gülümüz. 

Bu dünyanın bir sonu var arza düşen can için, 
Bazen erken diyoruz ya geç olanda bitiyor. 
Yaşlı, hasta sırasıyla olmuyor ki gidişler, 
Vade uzatmıyor ecel, çok sırasız alıyor! 

Doğmayı istemediysek bile ölmek ömür borcumuz. 
Malın mülkün hükmü dersen ancak dünyada geçer, 
Öteye gitmiyor gram, atlas kefenler cepsiz! 

Kalmayacak, biliyoruz, kimse sonundan sona, 
Kalmayacak yine kimse sonda taşsız, topraksız! 
Azımızı çoğa sayan gidince çok yakacak, 
Çoğumuza göz dikenin vadesi de dolacak, 

Yaşamın çarkı dönüyor doğum, ölüm arası, 
Sayılı gün tükeniyor, tekrarı yok, biline! 

Ünsal Çankaya
Gerçek Edebiyat