Gerçek Edebiyat

ay ışığının damladığı bal petal
seyreltiyor pıhtılaşmış tanıyı
suyunu süzerek güneşlenmenin

kırmızı elbiselerini soyunarak hücreler
erişilmez benzerliğe sürüklüyor ömrü
dans eden geceyi biri çıtırdatıyor

deprem ruhu sislendiriyor

rüyada kırık ayna görmekle başlıyor yağmur

ölü aşk, dudaklarda yalnızlık

hormonlar direnişi hiçsizleştiriyor

merhaba kollarını yitirmiş ejderha,

sana bu mektubu yazabilecek değilim

imreniliyor kelimeleri rafa kaldıranlara
sözlükler emzikleyene itaat ediyor

cevabın çoğaldığı kısarak yollar

adını uzattıkça daha çok içlenen koro
koyu kahve sineklerle şarkı söylüyor

dışarısı otlar vücutta istila
sırayla geçiliyor boşluğun kapısından

patolojinin ucu karanlıktan sarkıyor

çocuğu yerden kazıyın

NESLİHAN YALMAN

GERCEKEDEBİYAT.COM