Gerçek Edebiyat

Perişan. Perişan oldular. Mehmetleri toprakta. Onlar sarayda.

Ağızlarında demir tadı. Savaş tadı. İçlerinde kıyamet. Etrafta pus.

Hizmetkârlar sus pus!

Sesler kısıldı.

Udlar sustu.

Bahçedeki bütün kuşlar pustu. Güller buna nasıl dayansın, laleler nasıl başlarını kaldırsın?

Pus! İç avluda sus!

                                                              M

                                                  E

                                         H

                                  M

                                 E

                                T

                                  A

                                      Y

                                                I

                                                        M

                                                                                     BAT  TIN!

*

Ben, Hürrem, cihana hâkim hanım sultan

Türbemden çıkmak isterim

Düşüne düşüne paslandım bu karanlığın içinde

Özledim İstanbul’u gezmeyi

Görmeyi ışığı, arnavut kaldırımlarını, hamamları

Tramvaya binmeyi

Köprülerden geçmeyi

Seyretmeyi camileri ve sarayı

Fatih hünkârım öpsün beni

Okşasın gerdanımı. İçinde nanesi ile

Bir gül şerbeti ikram etsin bana

Paylaşalım şehvetle bir künefeyi

Ve dalalım Boğaz’ın derinlerine

Selam verelim talihsiz ölümlere

Düzenbazlara ya da düzenbazların kurbanlarına

Sayalım günahlarımızı bir bir

Deniz bizi sahilin diğer ucuna tükürsün

Batıda ASYA dedikleri yere

ANADOLU’da bir gül yüzlü Hürremim

Ben, Payidahtın şanı cihana yayılmış Sultanı,

Senin ayak izini takip edeceğim

İnce beline sarılacağım

Alev saçlarını koklayacağım

Gökdelenlerin tepesine çıkacağız ve kaybolacağız  

Çılgın kuşlar gibi bulutların arasında

Orada bir yerde sarılacağız ürkek, çekingen

İlk kez alırmışcasına birbirimizi kollarımıza

İnce bir sis perdesi onları gizliyor

Şehir, asırlık âşıkları sarmalıyor

Eski dalgakıranlardan aşıyorlar

Kapanmayan yaraları yalıyor deniz

Kediler sırtlarını kabartıyor çevredeki dükkânlarda

Bir banktan müzik sesi yükseliyor

Limon çiçekleri uçuyor havada

Kestaneciyi bir kız çocuğu kovalıyor

*

                     PAT    ¦   LA       ¦     MA

BU SOĞUKKANLIĞI  NASIL ANLATIR İNSAN ?

Yardakçılar VIZILDIYOR ve halk ayakta

«Arka kapıdan buyrun Hürrem Sultanım»

                      PAT   ¦    LA    ¦       MA

HAYATIM BOYUNCA ARKA KAPIDAN ASLA

MERDİVENİN BAŞINDA DURUYOR HÜRREM SULTAN

KALABALIK SESİNİ YUTUYOR

YOL GENİŞLİYOR ONA GEÇSİN DİYE

O  ZAFERİN GANİMETLERİNE BAKIYOR

ONUN GÜCÜ

                      PAT    ¦   LA     ¦     MA !

                     SADECE BİR BAKIŞLA

                       PAT    ¦    LA    ¦      MA!

*

Gülüm, dikenim gönlümün sultanı

Öp beni, yak canımı, kanat yaralarımı

Kızıl tutkum gel ki dayanayım bu acıya

Ve yanayım saçlarında ve kirpiklerin

Ok gibi delsin bedenimi hünkârım

Ölüm bizi soğuttu evlatlarımız kayboldu

Acımasızca can aldık

Görkemli parıltısı imparatorluğumuzun

Ve aşk

Ölüm sessizliğinde ölümsüzlük süyü

Fısılda bana verdiğin adı ışığım

Hürrem, gönlümün sultanı paha biçilmez şarabım

Bana adımı verdin  ben neşe ile şiir oldum

Sadık yol arkadaşım başımın ağırısı  

Gel uzan bu türbeye beraber yatalım

Biz unutalım biz unutulalım

Zırhlarımız bize ağır geliyor, tarih tozlandı çünkü

Başımızdan aşağı çiçekler serpiyor bahçemiz

*

Kimse görünmüyor

Ahşap döşeme nefes alıyor

Sisler adımları gizliyor

Kafamda sessizlik odamda hıçkırıklar

Yokluğun hıçkırıkları

Ve Hürrem’in kokusu havada bir lila

Çalışma masamda bırakılmış bir kâğıt

YAKLAŞAYIM / BAKAYIM / YAKLAŞAYIM / BAKMAYAYIM

Bu eziyet burada bitsin. Bitsin artık!

Görünmüyorlar

Geri dönmeyecekler

GÖRÜNMEYECEKLER

Ve ben tek satır daha yazmayacağım  

Bir kumru kâğıdı uçuruyor

Ve sisin içinde kaybolmadan önce

Koridorda kelimeler kanat çırpıyor

ADIMA ROKSELENA DİYECEKLER ADIMA ALEKSANDRA

VE BOZKIR, BU İKİ İSMİ DE SİLECEK

YEDİ TEPELİ ŞEHİR UZAKTA

YILLAR YILLAR BOYUNCA

BANA HÜRREM

BANA HÜRREM DENİLECEK

(Çeviren: Dimitris Chouliarakis)

Sophie Dionysopoulou

Gercekedebiyat.com