Zamanın fermanı güneşe etkin değil,
Her sabaha doğması, yükselerek gitmesi,
Onun emri sanılıp gece bekletilmesin.
Gecenin karanlığı koyulurken dünyaya,
Yıldızların peşinde koşturup gitmiyorsa,
Aykız'ın ay ışığı dolmuştur dolunaya.
Gün yirmi dört saatten fazlası olduğunda,
Sanki direnmiyoruz doğrumuz aksın diye,
Zamanın kursağına ömrümüz yem olunca.
Yine de yenilmeyelim, yenemesin zamane,
Karartıp günümüzü hükmetmesin geceye,
Belleğimiz ayırt etsin kurgu ve gerçeği de.
Gökyüzünü tutan biziz ilk dördün sevinciyle,
Ay biziz, güneş biziz, biziz aydınlık olan,
Bu dünyayı insanca yaşanır bir yer kılan.
Yağmur olduğumuzda arınmıyor mu insan?
Ünsal Çankaya
Gerçekedebiyat.com
