Rüzgârın bildiği gönlünce esmek,
Yelkenleri doyurmak eski hercailiği.
Dil olmak sevgi için ya da el serinliği.
Öfkesinde fırtınayken adsız kasırgalığı,
Sırtlanır da dünyayı düzene koymak için
Taşımaktan yorulur, göl olur durgunluğu.
En eski hikâyede duyar çakırdikeni
Midas kulaklarını kuyulara saklasa,
Alıp uğultularla taşır çok uzaklara.
Esinti deyip geçsek unutmaz bildiğini
Kuşlara da anlatır ağaç dallarına da.
Sonunda yankı olur düşer uçurumlara.
Ünsal Çankaya
Gerçek Edebiyat
